ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
Ο Ανέστης Μάτος είναι αναμφίβολα ένας από τους καλύτερους παίκτες που έχει βγάλει η Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας. Ένας παίκτης που αποτελεί πρότυπο για τους περισσότερους νεαρούς αθλητές της Αταλάντης και όχι μόνο και που αναμφίβολα αποτελεί πολυτέλεια η επιστροφή του στα καθ’ ημάς σε μια ηλικία που άλλοι παίκτες κοιτάνε να κάνουν ένα άλμα, ένα καλό μπασκετικό συμβόλαιο.
Ο Ανέστης, γεννημένος το σημαδιακό για το Ελληνικό μπάσκετ 1987, αποφάσισε να γυρίσει στην Αταλάντη πριν από 5 χρόνια, σε ηλικία μόλις 26 ετών, προερχόμενος μάλιστα από μια σούπερ χρονιά με την Αγία Παρασκευή στην Α2 κατηγορία με περισσότερα από 25′ λεπτά συμμετοχής, πέφτοντας απότομα 3 κατηγορίες με προορισμό τον Λοκρό και την Α’ ΕΣΚΑΣΕ!
Και για αυτούς που δεν ξέρουν καλά τι εστί Μάτος στο χώρο του μπάσκετ, να πούμε ότι πρόκειται για ένα παίκτη που έδειχνε από μικρός πως μπορεί να παίξει στο πρώτο επίπεδο. Και για να εξηγούμαστε. Αρχηγός της Εθνικής ομάδας Παίδων, με 34 συμμετοχές και 434 πόντους (12,76 μ.ο.) και άλλες 7 συμμετοχές με την Εθνική Εφήβων, μέλος της ΑΕΚ στα 16 του έχοντας πάρει λεπτά συμμετοχής μεταξύ άλλων σε 4 αγώνες Ευρωλίγκας, πρωταγωνιστής στην Α2 και πολλά άλλα ακόμα!
Πως πήρε λοιπόν την απόφαση να γυρίσει στην Αταλάντη σε μια ηλικία μπασκετικής καριέρας; Σε αυτό το ερώτημα, αλλά και σε όλα τα υπόλοιπα που του τέθηκαν απάντησε χωρίς κανένα δισταγμό ο αρχηγός του Λοκρού όπως μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω. Απλά, για να σας προϊδεάσουμε, να αναφέρουμε απλά ότι σπάνια συναντάς σε αυτή την ηλικία παίκτη τόσο ρομαντικό που να αγαπάει τόσο πολύ την πόλη του!
‘Τα καλοκαίρια που όλοι πήγαιναν για μπάνιο, καφέ, διακοπές, εγώ πήγαινα με τον πατέρα μου για μπάσκετ. Και όταν δεν παίζαμε μπάσκετ, παίρναμε το αμάξι και πηγαίναμε στην Αθήνα να δούμε τον Παναθηναϊκό’
ΕΡ: Γεννημένος το σημαδιακό για το Ελληνικό μπάσκετ 1987, ξεκίνησες το μπάσκετ 10 χρόνια αργότερα. Τι ήταν εκείνο που σε τράβηξε στο συγκεκριμένο άθλημα;
Α.Μ.: ‘Το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για αυτή την απόφασή μου ανήκει στον πατέρα μου που ήταν από τους ιδρυτές του συλλόγου. Τότε ήταν και πρόεδρος στον Λοκρό, τον έβλεπα που ασχολούνταν διαρκώς με το μπάσκετ, με παρότρυνε και εκείνος και κάπως έτσι μου μπήκε το μικρόβιο. Να φανταστείς, τα καλοκαίρια που όλοι πήγαιναν για μπάνιο, καφέ, διακοπές, εγώ πήγαινα με τον πατέρα μου για μπάσκετ. Και όταν δεν παίζαμε μπάσκετ, παίρναμε το αμάξι και πηγαίναμε στην Αθήνα να δούμε τον Παναθηναϊκό! Μου έδωσε το ερέθισμα για να ασχοληθώ με το μπάσκετ και τον ευχαριστώ για αυτό, με έβαλε σε ένα δρόμο σωστό με αξίες και η ενασχόλησή μου με τον αθλητισμό με έκανε πάνω απ΄όλα καλύτερο άνθρωπο’.
‘Υπέγραψα επαγγελματικό συμβόλαιο για να παίξω για μια ακόμα χρονιά στο αντρικό της ΑΕΚ, με συμμετοχές στην Ευρωλίγκα, στο πρωτάθλημα δύο φορές απέναντι στον Παναθηναϊκό, στον Ολυμπιακό, ήταν εμπειρίες ζωής…’
ΕΡ: Υπήρξε όμως και το ταλέντο που έπαιξε το ρόλο του, ξεχώρισες από την Περιφέρεια έκανες το δικό σου άλμα, αγωνίστηκες σε μεγάλες ομάδες, με κορυφαίες στιγμές την παρουσία σου στην ΑΕΚ και πάνω απ’ όλα στην Εθνική ομάδα Παίδων και Εφήβων. Ήταν για σένα αυτή η εξέλιξη το επιστέγασμα των προσπαθειών σου;
Α.Μ.: ‘Όλα τότε έγιναν πολύ γρήγορα. Θυμάμαι τα πέτρινα χρόνια στην Αταλάντη, ήμουν μέλος της ομάδας σε ηλικία 15 χρονών που ανεβήκαμε από τη Β’ ΕΣΚΑΣΕ στην Α’ κατηγορία, και πως άλλαξαν τα πράγματα με μεγάλη ταχύτητα. Ήμουν στη μικτή της ΕΣΚΑΣΕ, έπαιξα στα κλιμάκια της Εθνικής και έφτασα να είμαι αρχηγός της Εθνικής ομάδας με 41 συμμετοχές και με ένα πολύ καλό Ευρωμπάσκετ Παίδων που μου άνοιξε το δρόμο, έχοντας στη συνέχεια πολλές προτάσεις από ομάδες Εθνικών κατηγοριών. Επέλεξα σε ηλικία 16 ετών να πάω στην ΑΕΚ που για μένα ήταν το μεγαλύτερο σχολείο. Τα δύο πρώτα χρόνια έπαιζα σε αγώνες του εφηβικού και έκανα και προπονήσεις με την αντρική ομάδα, ενώ στη συνέχεια υπέγραψα επαγγελματικό συμβόλαιο για να παίξω για μια ακόμα χρονιά στο αντρικό της ΑΕΚ, με συμμετοχές στην Ευρωλίγκα, στο πρωτάθλημα δύο φορές απέναντι στον Παναθηναϊκό, στον Ολυμπιακό, ήταν εμπειρίες ζωής… Γενικά, έχω παίξει μπάσκετ παντού, από την Ευρωλίγκα μέχρι τη Β’ ΕΣΚΑΣΕ (γέλια)…
ΕΡ: Η συνέχεια του Ανέστη Μάτου σε κορυφαίο επίπεδο ποια ήταν;
Α.Μ.: ‘Είχα ένα σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο, που με έφερε πολύ πίσω. Έτυχε να είμαι και στην τελευταία χρονιά της καλής ΑΕΚ καθώς στη συνέχεια η ομάδα έπεσε επίπεδο με τη φυγή του Φιλίππου για να παίξω στην τελευταία χρονιά της μεγάλης ΑΓΕΧ στην Α2 με Θανάση Γιαπλέ πρώτο προπονητή για πρώτη φορά τότε’.
‘Μου έκανε μεγάλη εντύπωση πάντως τότε, που μια τόσο μεγάλη ομάδα με τόσο κόσμο που γέμιζε το γήπεδο κάθε εβδομάδα, διαλύθηκε. Θυμάμαι, για χρόνια τότε όποια ομάδα πέρναγε τη γέφυρα δεν είχε ελπίδα να πάρει νίκη μέσα στη Χαλκίδα. Είναι κρίμα που διαλύθηκε η μεγάλη ΑΓΕΧ’
ΕΡ: Οι εμπειρίες σου από τη Χαλκίδα στο χρόνο που έπαιξες, θετικές ή όχι;
Α.Μ.: ‘Ήταν η τελευταία χρονιά της μεγάλης ΑΓΕΧ, είχαμε τερματίσει θυμάμαι 4οι, με πολύ μεγάλο μπάτζετ και σούπερ υλικό. Είχα παίξει 5-6 αγώνες τότε, δεν είχα πάρει πολλές ευκαιρίες και τον…μισούσα τότε τον Γιαπλέ (γέλια) αλλά στην πορεία κατάλαβα ότι είχε δίκιο, ήταν δύσκολο να βάλει ένα 16χρονο παίκτη τότε στην Α2 σε μια χρονιά που η ομάδα διεκδικούσε την άνοδο στην Α1 κατηγορία. Τον καταλαβαίνω απόλυτα για εκείνη την επιλογή τότε και το έδειξε και η πορεία του Γιαπλέ στη συνέχεια που έγινε ένας καταξιωμένος προπονητής. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση πάντως τότε, που μια τόσο μεγάλη ομάδα με τόσο κόσμο που γέμιζε το γήπεδο κάθε εβδομάδα, διαλύθηκε. Θυμάμαι, για χρόνια τότε όποια ομάδα πέρναγε τη γέφυρα δεν είχε ελπίδα να πάρει νίκη μέσα στη Χαλκίδα. Είναι κρίμα που διαλύθηκε η μεγάλη ΑΓΕΧ’.
‘Στην αρχή δεν σου κρύβω πως ήταν πολύ δύσκολα, γιατί η μετάβαση από την Α2 στο τοπικό πρωτάθλημα δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Όπως επίσης το γεγονός, ότι στην ουσία εκείνη την ώρα ξέρεις πως τελειώνεις μπασκετικά από ένα επίπεδο που είχες καταφέρει να φτάσεις’
ΕΡ: Η επιστροφή σου όμως στην Αταλάντη έγινε πολύ νωρίς και ενώ είχες αρκετά χρόνια ακόμα που θα μπορούσες να παίξεις σε υψηλό επίπεδο. Πως και πήρες αυτή την απόφαση;
Α.Μ.: ‘Ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση για μένα. Πόσο μάλλον, που την προηγούμενη χρονιά της απόφασής μου να επιστρέψω στην Αταλάντη είχα κάνει την καλύτερη σεζόν της καριέρας μου στο πρωτάθλημα της Α2 με την Αγ. Παρασκευή. Η απόφαση ήρθε από ένα συνδυασμό γεγονότων. Ήταν τα χρόνια εκείνα κάπως δύσκολα οικονομικά, δεν σου κρύβω πως μου έλειπε πολύ ο τόπος μου, η οικογένεια μου. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το όραμά μου για να χτίσουμε τον Λοκρό από την αρχή με οδήγησε σε αυτή την απόφαση. Στην αρχή δεν σου κρύβω πως ήταν πολύ δύσκολα, γιατί η μετάβαση από την Α2 στο τοπικό πρωτάθλημα δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Όπως επίσης το γεγονός, ότι στην ουσία εκείνη την ώρα ξέρεις πως τελειώνεις μπασκετικά από ένα επίπεδο που είχες καταφέρει να φτάσεις. Ο χρόνος όμως λειτούργησε ευεργετικά, δουλέψαμε καλά στον Λοκρό, στελεχώσαμε την ομάδα αγωνιστικά και διοικητικά, κάθε χρόνο κάναμε και ένα βήμα παραπάνω και αυτό με βοήθησε στο νέο ξεκίνημα που έκανα για να συνειδητοποιήσω πως έχουν πλέον τα πράγματα. Το θετικό από τη συνολική πορεία της ομάδας, είναι πως βλέπω και εγώ ότι δικαιώθηκα από την απόφαση που πήρα’.
ΕΡ: Ο Λοκρός είναι μια ομάδα που όπως είπες πατάει σε στέρεες βάσεις. Ποιες είναι οι δυνατότητες του μπάσκετ της Αταλάντης; Πέρυσι κάποιοι σας έχρισαν φαβορί για άνοδο στη Β’ Εθνική. Είναι κάτι που μπορεί να γίνει στο μέλλον;
Α.Μ.: ‘Δεν έχουμε ταβάνι στις φιλοδοξίες μας. Όσο δουλεύεις θα βελτιώνεσαι και καλό είναι πάντα να έχεις όνειρα. Εμείς έχουμε όνειρα και φιλοδοξίες αλλά δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε στόχους όταν έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ περίεργο πρωτάθλημα όπως αυτό της Γ’ Εθνικής. Με δύο νίκες μπορείς να πας για άνοδο, με δύο ήττες, δύο τραυματισμούς να μπεις σε περιπέτειες. Στα δύο τελευταία χρόνια της Γ’ Εθνικής έχουμε δει και τις δύο πλευρές του νομίσματος. Όσο για πέρυσι, με δύο προσθήκες που κάναμε και επειδή ξέρουν ότι ο Λοκρός έχει υγεία ως σύλλογος, μας έβαλαν αυτόματα την ταμπέλα του φαβορί. Αλλά στο επαναλαμβάνω, η Γ’ Εθνική έχει πολλές και καλές ομάδες’.
ΕΡ: Την επόμενη σεζόν στη Γ’ Εθνικής να περιμένουμε τον Λοκρό να έχει πρωταγωνιστικούς στόχους;
Α.Μ.: ‘Είναι νωρίς για να πω κάτι τέτοιο. Θέλουμε να είμαστε ανταγωνιστικοί, να διατηρήσουμε την εικόνα των τελευταίων χρόνων, να παραμείνουμε μαχητικοί. Εδώ και δύο χρόνια δεν υπάρχει αγώνας που να τον έχουμε χάσει με κάτω τα χέρια. Σε πρώτη φάση να σωθούμε γρήγορα και από εκεί και πέρα βλέποντας και κάνοντας’.
‘Να αφοσιωθώ αποκλειστικά στην προπονητική, είναι κάτι που ακόμα δεν με απασχολεί. Έχω μεγάλο κίνητρο και όρεξη για να παίξω για αρκετά χρόνια μπάσκετ’
ΕΡ: Παράλληλα όμως μπήκες εδώ και λίγα χρόνια και στο κομμάτι της προπονητικής. Θα είναι μια φυσική εξέλιξη αυτή για τον Ανέστη Μάτο μετά το τέλος της καριέρας του;
Α.Μ.: ‘Για πρώτη φορά ασχολήθηκα στην Ιεράπετρα όταν είχα ένα γκρουπ ακαδημιών. Εκεί μπήκε το…μικρόβιο. Ερχόμενος στην Αταλάντη έχω αναλάβει όλες τις ακαδημίες του συλλόγου και από εκεί που είχαμε 40-45 παιδιά έχουμε φτάσει σήμερα να έχουμε 110 παιδιά, ενώ παράλληλα με τον Λοκρό ήμουν για 2 χρονιές και στον Οπούντιο Μαρτίνου όπου την 1η χρονιά ανεβήκαμε από τη Γ’ στη Β’ κατηγορία και τη 2η χάσαμε την άνοδο για την Α ΕΣΚΑΣΕ για μια νίκη. Αλλά να αφοσιωθώ αποκλειστικά στην προπονητική, είναι κάτι που ακόμα δεν με απασχολεί. Έχω μεγάλο κίνητρο και όρεξη για να παίξω για αρκετά χρόνια μπάσκετ και παίρνω μεγάλη ενέργεια από την αγάπη των παιδιών. Το σίγουρο είναι, ότι θέλω να παραμείνω αν γίνεται και για πάντα κοντά στον αθλητισμό από οποιοδήποτε πόστο’.
ΕΡ: Ο κόσμος της Αταλάντης, ιδίως αυτά τα χρόνια της Γ’ Εθνικής, βοηθάει τον Λοκρό;
Α.Μ.: ‘Αναμφίβολα ναι. Εγώ είμαι για 5η χρονιά στην ομάδα και ο κόσμος από την πρώτη στιγμή μας έχει αγκαλιάσει. Έχουμε μέσο όρο 400-500 άτομα στο γήπεδο και σε κάποια ντέρμπι έχουμε φτάσει να έχουμε και 1000 άτομα στις εξέδρες, έχουμε παίξει στην Αθήνα με περισσότερα από 100 άτομα από την Αταλάντη στις εξέδρες. Η δύναμή μας είναι ο κόσμος μας. Και ηθικά, με την υποστήριξή του, αλλά και οικονομικά. Το 80% των χρημάτων που χρειάζεται για να λειτουργήσει ο σύλλογος βγαίνουν από τον κόσμο μας, από τις χορηγίες τους’.
‘Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον πατέρα μου και γενικά στην οικογένειά μου που μου έδωσε το ερέθισμα για να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Ήταν συνέχεια δίπλα μου, ειδικά σε δύσκολες στιγμές και εξακολουθούν να με στηρίζουν σε όλες τις επιλογές μου’
ΕΡ: Ποιους προπονητές, παίκτες, παράγοντες θα ξεχώριζε ο Ανέστης Μάτος, που τον βοήθησαν στη μπασκετική του σταδιοδρομία;
Α.Μ.: ‘Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον πατέρα μου και γενικά στην οικογένειά μου που μου έδωσε το ερέθισμα για να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Ήταν συνέχεια δίπλα μου, ειδικά σε δύσκολες στιγμές και εξακολουθούν να με στηρίζουν σε όλες τις επιλογές μου. Η ζωή του αθλητή είναι πολύ δύσκολη, απαιτεί πολλές θυσίες και ειλικρινά είμαι ευγνώμων απέναντί τους. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με πολλούς αξιόλογους ανθρώπους και από όλους έχω πάρει και κάτι. Από τον πρώτο μου προπονητή, τον Λεωνίδα Καρατράντο, στα πέτρινα χρόνια σε πλαστικό γήπεδο, με μείον βαθμούς μέσα στο κλειστό και την επιτυχία της ανόδου από τη Β’ κατηγορία στην Α’ ΕΣΚΑΣΕ, κάτι που παλεύαμε για χρόνια και το πετύχαμε τότε. Οφείλω πολλά στον Βαγγέλη Ζιάγκο που με έβαλε σε ένα τρυπάκι να δουλέψω πιο επαγγελματικά, να δω αλλιώς το μπάσκετ. Ευγνώμων ασφαλώς για την ΑΕΚ, εκεί είδα πως είναι να δουλεύεις και να βελτιώνεσαι στο κορυφαίο επίπεδο, εκεί έμαθα να μην τα παρατάω ποτέ. Ο Γιώργος Μακράκης στην Ιεράπετρα που μου έδωσε μεγάλο χρόνο συμμετοχής και την ευκαιρία να πρωταγωνιστήσω και να καθιερωθώ στις Εθνικές κατηγορίες. Ο Ν. Χατζηπανηγύρης στην Αγία Παρασκευή, με πολλές επιτυχίες, όπου και ανεβήκαμε από τη Γ’ Εθνική στην Α2 κάνοντας την καλύτερη μου χρονιά. Είμαι τυχερός ακόμα, που γνώρισα τον Λουκά Ζαρονικόλα και τον συνεργάτη του Αλ. Σεργιάννη. Σε όλο αυτό το οικοδόμημα του Λοκρού ήταν πάντα ο οδηγός μας. Τον πιστεύουμε όλοι μας τον Ζαρονικόλα με κλειστά μάτια. Το κυριότερο, είναι ότι μας έχει κάνει πρώτα καλύτερους ανθρώπους και μετά καλύτερους παίκτες, καταφέρνοντας μια μικρή κωμόπολη όπως η Αταλάντη να έχει πετύχει τόσα πολλά πράγματα σε μικρό χρονικό διάστημα. Θέλω να ευχαριστήσω με την ευκαιρία που μου δίνεις όμως και ορισμένους ανθρώπους των διοικήσεων του Λοκρού όλα αυτά τα χρόνια, που εδώ και 25 έτη τρέχουν και γιγαντώνουν το σύλλογο σε όλα τα τμήματα όχι μόνο στο μπάσκετ. Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου τον Δημ. Λαμπρινίδη, τους Γιώργο και Λεωνίδα Καρατράντο, που μαζί με τον πατέρα μου Γιώργο Μάτο αποτέλεσαν μια τετράδα που ήταν πάντα κοντά στην ομάδα, στις χαρές και στις λύπες. Ευχαριστώ ακόμα τον Θοδωρή Λαμπράκη στα 3 χρόνια που ήταν στον Λοκρό τόσο ως πρόεδρος αλλά και ως Γενικός Αρχηγός. Να ευχαριστήσω τέλος, δύο ακόμα ανθρώπους που με άκουσαν και ήρθαν κοντά στην ομάδα μας, τον πρώην πρόεδρο Ανδρέα Χριστοδουλίδη και την κ. Σκορδά που πίστεψε στο όραμά μας και μας βοήθησε σημαντικά από τον τομέα της. Σίγουρα θα έχω ξεχάσει και κάποιους και τους ζητάω συγνώμη καθώς ο Λοκρός είναι μια ομάδα με 8-10 άτομα στο συμβούλιο και άλλους τόσους από πίσω που δεν φαίνονται και τρέχουν διαρκώς, αυτό που λέμε μια ομάδα-μια οικογένεια’.
‘Στην ΑΕΚ ήταν σχολείο ζωής να βλέπω τα ινδάλματα που κάποτε παρακολουθούσα από την τηλεόραση να είναι δίπλα μου και να κάνουμε μαζί προπόνηση. Ακόμα θυμάμαι τις συμβουλές του Ζήση και του Μπουρούση’
ΕΡ: Κορυφαίος συμπαίκτης όμως δεν μας είπες ποιος ήταν…
Α.Μ.: ‘ Δύσκολη ερώτηση…Είχα πολλούς καλούς συμπαίκτες και κάποιους τώρα θα τους αδικήσω… Στις μικρές Εθνικές, με τον Νοέα και τον Βεργίνη είχαμε αχώριστο παρεάκι και έχουμε κρατήσει αληθινές σχέσεις φιλίας μέχρι και τώρα. Στην ΑΕΚ ήταν σχολείο ζωής να βλέπω τα ινδάλματα που κάποτε παρακολουθούσα από την τηλεόραση να είναι δίπλα μου και να κάνουμε μαζί προπόνηση. Ακόμα θυμάμαι τις συμβουλές του Ζήση και του Μπουρούση. Ο ψηλός, με είχε μάλιστα υπό την καθοδήγησή του… Αλλά και οι φιλίες που έχω κάνει τα τελευταία χρόνια, το παρεάκι, οι εξαιρετικοί συμπαίκτες που είχα και στο Λοκρό που με δουλειά φτάσαμε ως εδώ. Αναμφίβολα, ο αδερφός ο Άγγελος, με τον οποίο βρισκόμαστε με κλειστά μάτια μέσα στο γήπεδο, αλλά και οι Διαμαντής, Μπόλματης, Παπαηλίου, Σοροπάνης, Ρουμελιώτης, παιδιά με το οποία παίζουμε για χρόνια μαζί, που δεθήκαμε πολύ και πετύχαμε στόχους που για κάποιους θα μπορούσαν να θεωρηθούν ανέφικτοι’.
‘Πάνω απ’ όλα εκπλήρωσα ένα από τα βασικά μου όνειρα, να παίξω μπάσκετ μαζί με τον αδερφό μου στην ομάδα της πόλης μου, σε Εθνικές κατηγορίες’
ΕΡ: Πως είναι να είσαι συμπαίκτης με τον αδερφό σου, τον Άγγελο;
Α.Μ.: ‘Εγώ έλειπα συνέχεια, έχουμε και 5 χρόνια διαφορά, αλλά με έβλεπε συνέχεια στο γήπεδο και έτσι ξεκίνησε και εκείνος. Πολύ καλός παίκτης, και δεν το λέω επειδή είναι αδερφός μου, ξεχώρισε στον Λοκρό κατακτώντας πρωταθλήματα στις ακαδημίες, έπαιξε και στο εφηβικό της ΑΕΚ αλλά και στον Ιωνικό Ν.Φ.με τον οποίο ανέβηκε από τη Γ’ στη Β’ Εθνική κατηγορία. Συνεργαζόμαστε 5 χρόνια ως συμπαίκτες, βρισκόμαστε όπως σου είπα με κλειστά μάτια πάνω στο παρκέ και είναι ιδιαίτερη χαρά για εμένα αλλά και τιμή μου να παλεύω μαζί του για τον ίδιο στόχο. Είναι το άλλο μου μισό, εγώ συμπληρώνω εκείνον και αυτός εμένα και πάνω απ’ όλα εκπλήρωσα ένα από τα βασικά μου όνειρα, να παίξω μπάσκετ μαζί με τον αδερφό μου στην ομάδα της πόλης μου, σε Εθνικές κατηγορίες’.
”Η καλύτερη στιγμή είναι όταν φοράς το Εθνόσημο και παίζεις για την πατρίδα σου. Πόσο μάλλον, που είχα την ιδιαίτερη τιμή να είμαι αρχηγός αυτής της ομάδας. Δεν υπάρχει κάτι πιο ιερό από την Εθνική ομάδα’
ΕΡ: Αν σου έλεγα να διαλέξεις μια μπασκετική στιγμή που σε έχει σημαδέψει όλα αυτά τα χρόνια, ποια θα διάλεγες;
Α.Μ.: ‘Η καλύτερη στιγμή είναι όταν φοράς το Εθνόσημο και παίζεις για την πατρίδα σου. Πόσο μάλλον, που είχα την ιδιαίτερη τιμή να είμαι αρχηγός αυτής της ομάδας. Η Εθνική ομάδα είναι η καλύτερη στιγμή μου, όπως πιστεύω ότι συμβαίνει για κάθε αθλητή. Δεν υπάρχει κάτι πιο ιερό από την Εθνική ομάδα. Υπήρχαν βέβαια και άλλες ξεχωριστές στιγμές, όπως η εμπειρία ζωής στην ΑΕΚ. Αυτό το σχολείο της ΑΕΚ με καθοδηγεί ακόμα και τώρα στη ζωή μου, η πειθαρχεία, το πως δουλεύεις στο κορυφαίο επίπεδο, είναι κάτι που θα με ακολουθεί για πάντα. Ακόμα, οι επιτυχίες με την Αγία Παρασκευή αλλά και όλη η πορεία, η επιτυχία των τελευταίων χρόνων με τον Λοκρό, που καταφέραμε μια μικρή κωμόπολη να την οδηγήσουμε σε Εθνικές κατηγορίες, με τον κόσμο να αγκαλιάζει αυτή την προσπάθεια. Είναι μεγάλο πράγμα να βγαίνεις στο παρκέ και να βλέπεις τα παιδάκια να έχουν γεμίσει τις εξέδρες και να σε υποστηρίζουν, να ξέρεις πως η ομάδα σου έχει καταφέρει να είναι ανταγωνιστική απέναντι σε ομάδες μεγαλουπόλεων, απέναντι σε ιστορικές ομάδες. Είμαστε μέσα στο όνειρο, ζούμε την κάθε στιγμή και μακάρι να κρατήσει όσο περισσότερο γίνεται αυτό το όνειρο για το οποίο παλεύουμε όλοι μαζί στην Αταλάντη’.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Παναγιώτης Νικολάου
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γιάννης Δαλιάνης
