Στο Ευρωμπάσκετ Νέων που έγινε πρόσφατα στη Χαλκίδα, η Εθνική Ελλάδας κατάφερε να πάρει την άνοδο ως 3η με μπόλικο άγχος και σίγουρα πιο δύσκολα απ’ ότι θα περίμενε κανείς. Ο στόχος επετεύχθη αλλά δεν μπορείς να πεις πως είναι επιτυχία να παίζεις κορώνα-γράμματα την άνοδο και αφού πρώτα έχεις χάσει από την Ισλανδία.
Χθες, η Εθνική Παίδων υποβιβάστηκε στη Β’ κατηγορία στο αντίστοιχο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας, χάνοντας από την Εσθονία, ενώ σήμερα ηττήθηκε και από τη διοργανώτρια Πολωνία κατακτώντας την 16η και τελευταία θέση στο τουρνουά…
Το μπάσκετ ο Έλληνας μπορεί να το έχει στο DNA του, αλλά ιδίως τα τελευταία χρόνια, ένα μικρόβιο έχει εισρεύσει στο…γενετικό υλικό των πιτσιρικάδων και δεν είναι άλλο από τη διαρκή προσπάθεια του ‘φαίνεσθαι’ μέσα από τα γραφεία διαφόρων αντζέντηδων και είναι κάτι που πρέπει να προσεχθεί και άμεσα…
Στις κερκίδες του κλειστού Κανήθου στο διάστημα του Ευρωμπάσκετ Νέων είδαμε πολύ κόσμο αλλά και παρέλαση μάνατζερ, οι δε παίκτες των μικρών Εθνικών ομάδων, πρέπει τον περισσότερο χρόνο τους στην κινητή τηλεφωνία, να τον καταναλώνουν μιλώντας με τον εκπρόσωπό τους παρά με τις οικογένειες τους…
Έτσι λοιπόν, δημιουργούνται παίκτες υψηλών προσδοκιών που συνήθως όμως μένουν στις στήλες των εφημερίδων και στις μονομαχίες των μεγάλων ομάδων για το ποιος θα καταφέρει να τον αποκτήσει, μέχρι να τον δώσουν δανεικό μετά από 1-2 χρόνια για να καταλήξει συνήθως στα…αζήτητα.
Μετά την Εθνική Νέων που πέρυσι υποβιβάστηκε στη Β’ κατηγορία για να ανέβει εκ νέου φέτος, ακολούθησε χθες και η πτώση της Εθνικής παίδων. Και οι δύο είναι αξιοσημείωτο πως είχαν προπονητή τον Μανουσέλη…
Οι τελευταίοι που φταίνε είναι χωρίς αμφιβολία οι παίκτες. Είναι μικρά παιδιά και εύκολα μπορεί να γίνει η κατάλληλη…πλύση εγκεφάλου στους ίδιους και πολύ περισσότερο στους γονείς τους, πως έχουν χαρακτηριστικά στο παιχνίδι τους, του…Διαμαντίδη, του Σπανούλη και του Ναβάρο!
Το ζητούμενο είναι τι κάνει η Ομοσπονδία από τη στιγμή που επιλέγει τους παίκτες που θα στελεχώσουν τις Εθνικές 
ομάδες στις μικρές κατηγορίες.
Βάζει φραγμούς ή πιστεύει και εκείνη πως ξαφνικά αποκτήσαμε τον…νέο Γκάλη, μέσα από όσα εντέχνως διαδίδονται.
Γιατί κακά τα ψέματα, αυτές τις μέρες που έμεινε η Εθνική στη Χαλκίδα και μπορέσαμε να την παρακολουθήσουμε από κοντά στα φιλικά και στα επίσημα παιχνίδια που έδωσε, δεν είδαμε αυτό που μας παρουσιαζόταν τόσο καιρό, δεν είδαμε παικταράδες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Με εξαίρεση τον Χαραλαμπόπουλο που έχει αλλάξει επίπεδο και 4-5 ακόμα παίκτες περισσότερο λόγω προσόντων, δεν διακρίναμε κάποιο παίκτη που μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα ενός αγώνα.
Και αν τέλος πάντων οι μάνατζερ είναι…απαραίτητοι στο σύγχρονο μπάσκετ, γιατί δεν λένε στους πελάτες τους την αλήθεια, ώστε να μην καταστρέφονται καριέρες στέλνοντας τα πιτσιρίκια σε ομάδες που δεν πρόκειται ποτέ να βρουν ρόλο…
Μήπως επειδή ακούγεται ωραία στα αυτιά πως ο τάδε παίκτης μπορεί να κάνει μεγάλη καριέρα, άσχετα αν τελικά καταλήξει σε ομάδα Β’ και Γ’ Εθνικής στην καλύτερη περίπτωση.
Και ασφαλώς δεν αναφερόμαστε μόνο στην Εθνική Νέων που την παρακολουθήσαμε live, αλλά σε όλες τις Εθνικές ομάδες.
Μπορεί λοιπόν στους συλλόγους να υπάρχει άλλη πολιτική και αυτό δεν μπορεί να αφορά κανένα άλλο παρά μόνο τους ιδιοκτήτες των ομάδων που σε επίπεδο Α1 είναι και Ανώνυμες Εταιρείες, αλλά στις Εθνικές ομάδες πρέπει να αλλάξει άμεσα το τροπάριο όχι μόνο στο συγκεκριμένο θέμα αλλά και γενικότερα.
Όπως ας πούμε, στο κομμάτι των προπονητών. Όχι επειδή είναι Χαλκιδέος, αλλά λόγω αξίας και προσφοράς όσα χρόνια ήταν στις Εθνικές ομάδες, μπορεί να μας εξηγήσει κάποιος από την ΕΟΚ γιατί δεν είναι πλέον στο προπονητικό team ο Γιώργος Βελισσαράκος;
Παναγιώτης Νικολάου
