Με το χθεσινό τελικό στο πρωτάθλημα παμπαίδων ολοκληρώθηκαν τα τοπικά πρωταθλήματα για τη σεζόν 2016-17.
Ένα πρωτάθλημα υποδομής, που προσεγγίστηκε πολύ πιο σοβαρά και αξιόπιστα απ’ ότι τα προηγούμενα χρόνια, αλλά που έβγαλε παράλληλα στην επιφάνεια αρκετές παθογένειες, απ’ όλες τις πλευρές.
Είδαμε λοιπόν μεταξύ άλλων:
Πολλούς αγώνες να αναβάλλονται. Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι περισσότεροι από τους μισούς αγώνες δεν γίνονταν και αρκετές φορές δια ασήμαντη αφορμή. Έτσι λοιπόν συσσωρεύτηκαν πολλά εξ αναβολής ματς που κάποια στιγμή έθεσαν σε κίνδυνο και την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος.
Λανθασμένη αντιμετώπιση της διοργάνωσης από ομάδες και προπονητές. Αγώνες που αντί για τη σωστή εκμάθηση στα παιδιά των βασικών του μπάσκετ, αντιμετωπίστηκαν με τη σκοπιμότητα του αποτελέσματος. Προπονητές που κατέφυγαν σε άμυνες ζώνης για να πάρουν το ροζ φύλλο αγώνος, νίκες που πανηγυρίζονταν δεόντως ενώ το νόημα και ο σκοπός των αγώνων ήταν εντελώς διαφορετικός, προπονητές που τσακώνονταν με τους διαιτητές, αγώνες που ματαιώθηκαν για να γλιτώσουν οι ομάδες τα έξοδα διαιτησίας!
Ομάδες με πολλά παιδιά στις ακαδημίες τους που δεν κατέβηκαν στο πρωτάθλημα γιατί κάποιοι γονείς δεν ήθελαν να βγάλουν δελτία τα παιδιά τους, ομάδες που δηλώνουν πως έχουν…εκατοντάδες παιδιά στις ακαδημίες τους, που κάθε χρόνο διεκδικούν όλο και περισσότερες ώρες στα γήπεδα από τους δήμους που όμως δια μαγείας δεν κατέβασαν ούτε εκείνες ομάδα στο πρωτάθλημα μίνι, ομάδες που είναι μόνο για να εισπράττουν τη μηνιαία συνδρομή αλλά ξεχνούν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στα παιδιά.
Όσο για τη διοργανώτρια αρχή. Σίγουρα έγινε μια προσπάθεια σαφώς πιο οργανωμένη από τα προηγούμενα χρόνια, με πολλά θετικά στοιχεία αλλά και εξίσου σημαντικά περιθώρια βελτίωσης.
Ένα απ’ αυτά, είναι η χρονική στιγμή έναρξης του πρωταθλήματος να γίνει αρκετά νωρίτερα απ’ ότι φέτος. Έτσι, ώστε να υπάρχει το περιθώριο στις ομάδες να μαζέψουν τα απαραίτητα δικαιολογητικά για να εκδώσουν τα δελτία στους παίκτες και να μην γίνονται όλα την τελευταία στιγμή. Ακόμα, να δοθεί μεγαλύτερο βάρος σε αυτή τη διοργάνωση όσο αφορά την ενημέρωση για τους κανονισμούς. Σε κάποιες περιπτώσεις υπήρχε άγνοια κανονισμών, έγιναν αγώνες σε 10λεπτα, με άμυνες ζώνης, με παιδιά χωρίς δελτίο, χωρίς διαιτητές κλπ.
Και κάτι τελευταίο, για τους προπονητές που επιλέγουν τα παιδιά της μικτής που επίσης έκανε φέτος ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός. Βλέποντας τον χθεσινό τελικό στη Λιβαδειά, δεν μπορώ να κατανοήσω πως ένα παιδί με τα προσόντα του πιτσιρικά Καραστάθη δεν κλήθηκε ποτέ σε προπονήσεις της μικτής. Και δεν στέκομαι στα 7 τρίποντα που έβαλε χθες, αλλά στα σωματικά του προσόντα. Ένα παιδί γύρω στο 1,85 μ. με μεγάλα άκρα και αριστερόχειρας δεν είναι σύνηθες φαινόμενο στο τοπικό μπάσκετ. Θυμάμαι το 1995, ο τότε ομοσπονδιακός προπονητής Θ.Παπαδημητρίου είχε έρθει στη Χαλκίδα για να επιλέξει παιδιά για το τουρνουά Χριστουγέννων. Μεταξύ αυτών, στο διπλό που έγινε και ένας πιτσιρικάς ύψους 2 μ. που το προσωνύμιο του ήταν ‘Γκουπ’ γιατί όποτε γύρναγε στο καλάθι δεν έβρισκε ούτε το…τετραγωνάκι! Ένα παιδί που είχε πιάσει μπάλα για πρώτη φορά πριν από 2 μήνες, αλλά με τεράστια σωματικά προσόντα. Σε εκείνο το διπλό λοιπόν, οι κοντοί έκαναν…θαύματα, αλλά ο κόουτς επέλεξε τον ‘Γκουπ’ γιατί σε αυτές τις ηλικίες το πρώτο που μετράει είναι τα σωματικά προσόντα…
Παναγιώτης Νικολάου
