Όταν πριν από ένα χρόνο πήρε την απόφαση να αναλάβει τα κορίτσια του Σύλλα, κανείς δεν περίμενε όσα ακολούθησαν τους επόμενους 12 μήνες, ούτε καν ο ίδιος. Σίγουρα όμως, κάτι είχε δει και με τη βοήθεια του…ενστίκτου διάλεξε το δύσκολο δρόμο κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Κυριολεκτικά, γιατί η ενασχόληση με τις ομάδες της Β. Εύβοιας σημαίνει ταλαιπωρία στο πήγαινε-έλα και μεταφορικά καθώς θα μπορούσε να είχε αναλάβει κάποια άλλη ομάδα με μικρότερο ρίσκο, έχοντας ήδη μπει στα βαθιά του γυναικείου μπάσκετ, προπονητής πλέον του Αναπτυξιακού αλλά και μέλος του τεχνικού τιμ της Εθνικής Παγκορασίδων.
Καθότι λοιπόν, το ταμείο γίνεται πάντα στο τέλος, ο Κουβάρας μπορεί να μην…εκτίναξε τον προσωπικό του τραπεζικό λογαριασμό, αλλά…αγόρασε τις καλύτερες μετοχές για τον ίδιο προσωπικά, αλλά και για τα τμήματα υποδομής του Σύλλα.
Πρόσφατα, βραβεύτηκε ως ο κορυφαίος προπονητής των τμημάτων υποδομής της ΕΣΚΑΣΕ στα Stereabasket Awards και παρότι η κάθε ψηφοφορία λένε πως είναι μυστική, εγώ δεν το κρύβω πως τον ψήφισα χωρίς δεύτερη σκέψη!
Αυτό που πέτυχε άλλωστε με το Σύλλα ήταν κάτι το μοναδικό, το ανεπανάληπτο. Για πρώτη φορά στα χρονικά, μια κωμόπολη των 2,000 κατοίκων, μπόρεσε να βγάλει τόσες πολλές και καλές αθλήτριες της ίδιας ηλικίας, που ποτέ όμως δεν θα κατάφερναν το κάτι (πολύ) παραπάνω αν δεν είχαν τον κατάλληλο καθοδηγητή στην άκρη του πάγκου, φτάνοντας στο σημείο να πάρουν την 3η θέση στην Ελλάδα στις κορασίδες και την 6η θέση στις Νεανίδες!
Η συνέντευξη με τον Κουβάρα, αποτελεί όμως και για μένα ένα…παράσημο. Και αυτό, γιατί ο Αργύρης δύσκολα μιλάει, χωρίς αυτό σε καμία περίπτωση να σημαίνει πως δεν σέβεται τον τύπο, αλλά πρωτίστως, επειδή γνώρισα έναν απίστευτα προσιτό άνθρωπο με ξεκάθαρη μπασκετική άποψη, που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα υπ’ όψιν μου μόνο τις καλές κρίσεις τρίτων.
Πάμε λοιπόν να διαβάσουμε τις απόψεις του κόουτς για όλα τα ζητήματα, αφού πρώτα του ζητήσω δημόσια συγνώμη για την καθυστέρηση αλλά και για την…απώλεια κάποιων φωτογραφιών, λόγω του βεβαρημένου προγράμματος των Stereabasket Awards!
”Δεν είχα πιστέψει ότι θα πάω στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα. Είχα βάλει όμως στόχο να βγω πρωταθλητής, όσο και αν ακούγεται τρελό, γιατί όπως έμαθα από τον πατέρα μου πρέπει να βάζεις πολύ υψηλούς στόχους για να φτάνεις τους ικανοποιητικούς”
ΕΡ: Έρχεσαι από το τέλος μιας εκπληκτικής χρονιάς, με την πρόκριση σε δύο τελικές φάσεις και την κατάκτηση ενός μεταλλίου. Περίμενες να υπήρχε τόση μεγάλη εξέλιξη από τη μέρα που ανέλαβες και έπειτα, φτάνοντας μέχρι το σκαλί του βάθρου;
Α.Κ.: ‘’Πέρυσι το καλοκαίρι μελέτησα και ζύγισα προτάσεις από μεγαλύτερες ομάδες, με μεγαλύτερο γκελ, καλύτερες παίκτριες, αλλά πολλές φορές λειτουργώ με το ένστικτο, κάτι ‘’μυρίστηκα’’ μου αρέσουν τα δύσκολα και κάπως έτσι βρέθηκα στην Αιδηψό. Είχα μια εικόνα, κάποιες αθλήτριες τις είχα στα κλιμάκια και ήξερα ότι είχαν τεράστια περιθώρια βελτίωσης. Εμένα λοιπόν, επειδή μου αρέσει να δουλεύω πολύ στις προπονήσεις, θεώρησα πως αν έχουν όρεξη τα παιδιά ή τους κεντρίσω εγώ την όρεξη μπορεί να προκύψει κάτι καλό. Δεν είχα πιστέψει ότι θα πάω στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα. Είχα βάλει όμως στόχο να βγω πρωταθλητής, όσο και αν ακούγεται τρελό, γιατί όπως έμαθα από τον πατέρα μου πρέπει να βάζεις πολύ υψηλούς στόχους για να φτάνεις τους ικανοποιητικούς. Έβαλα στόχο λοιπόν, να βγω 1ος, ελπίζοντας μήπως περάσω έναν και βγω 5ος για να ακολουθήσει ότι είδαμε μετά στην πορεία. Ο στόχος μου ήταν να βάλω τα κορίτσια στη διαδικασία του πρωταθλητισμού, αυτή ήταν η μεγάλη πρόκληση. Είπα, αν πάρω το τοπικό πρωτάθλημα, θα μπορέσω να πάω στη 2η φάση. Εκεί πλέον, είναι 3 αγώνες. Αν δουλέψω και μου βγει η δουλειά μπορεί κάτι να κερδίσω. Έτσι λοιπόν έβαλα ένα όνειρο και αυτό προσπάθησα να το περάσω στα παιδιά και όπως αποδείχθηκε μας βγήκε”.
ΕΡ: Φτάνετε στην τελική φάση των κορασίδων και στην πρεμιέρα κερδίζετε τον ΠΑΟΚ. Αυτή η νίκη απέναντι σε ένα από τα φαβορί για τον τίτλο, πως σε έκανε να αισθανθείς; Ήταν ένα μεγάλο κερδισμένο στοίχημα για τη δουλειά που είχε προηγηθεί;
Α.Κ.: Το μεγαλύτερο σχολείο για όλους μας ήταν η τελική φάση των Νεανίδων, εκεί πήγαμε με κορασίδες, δώσαμε 5 παιχνίδια με 7-8 παίκτριες, δεν είχα δικαίωμα για περισσότερες, έκαναν 5 πολύ δυνατές προπονήσεις. Δεύτερο σχολείο και αντίστοιχη πρόκληση, ήταν το Πανεπαρχιακό, όπου για να προκριθούμε έπρεπε να κερδίσουμε την πρωταθλήτρια της Πάτρας που σημειωτέον μας έπαιξε και 40′ ζώνη…. Το μπάσκετ στην Ελλάδα, είναι Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Κρήτη, όταν σπάσεις αυτή την τετράδα έχεις κάνει άθλο.
Είχα τη δυνατότητα λοιπόν, να παρακολουθήσω 2 παιχνίδια του ΠΑΟΚ από την τελική φάση της ΕΚΑΣΘ. Μελέτησα πως αγωνίζεται επιθετικά, γιατί αμυντικά είχαν πολλά κενά, ξέραμε και την Πολυμένη από τα κλιμάκια και ξεκινήσαμε με τη λογική, ότι στη χειρότερη περίπτωση θα βγούμε 5οι στην Ελλάδα! Βγάλαμε το άγχος από πάνω μας, κάναμε 3 καλές προπονήσεις, ήμασταν έτοιμοι ακόμα και για την άμυνα 1-4 πάνω στην Τσαβόνι και στο τέλος εκτός από τον Σύλλα, κέρδισε συνολικά το μπάσκετ, γιατί μια μικρή επαρχιακή ομάδα απέδειξε ότι μπορεί να έχει δικαίωμα στο όνειρο. Βάλαμε κάποια μεγάλα σουτ, κάναμε ένα σχεδόν τέλειο παιχνίδι σε άμυνα και επίθεση, μπήκε και ο παράγοντας άγχος στον ΠΑΟΚ και στο τέλος τα καταφέραμε. Συγχαρητήρια στα παιδιά, όπως τους λέω πάντα, εκείνοι αγωνίζονται, οι υπόλοιποι έχουμε βοηθητικό ρόλο”.
ΕΡ: Πόσο πιο δύσκολος είναι ο πρωταθλητισμός σε μια μικρή πόλη;
Α.Κ.: ‘‘Ίσως να είναι και πιο εύκολο. Μπορεί να μην έχεις τη δυνατότητα να πάρεις παίκτη-παίκτη για να φτιάξεις μια ομάδα, μπορεί να μην υπάρχει δεξαμενή 300 παιδιών που μπορεί έχουν άλλοι, να μην μπορείς να πάρεις παίκτες από κοντινές περιοχές, να έχεις μόλις 14 παίκτες, αλλά αυτό σε βοηθάει να δουλεύεις με το υλικό σου, οι κακοί να γίνονται καλύτεροι και η θέληση για διάκριση να σε βοηθάει να μένεις συγκεντρωμένος. Έπειτα, υπάρχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα σε μια μικρή πόλη όπως η Αιδηψός. Εγώ είχα δικό μου γήπεδο για να δουλέψω, εκεί είναι το πρόβλημα του σύγχρονου μπάσκετ. Όταν εγώ έκανα 2-2,5 ώρες προπόνηση και πολλές φορές διπλές, είχα γήπεδο για να το κάνω, κάποιοι άλλοι δεν είχαν αυτή τη δυνατότητα”.
ΕΡ: Το επίπεδο των κοριτσιών, συνολικά του Γυναικείου μπάσκετ έχει βελτιωθεί όσο θα περίμενες;
Α.Κ.: ‘‘Έχει εκπληκτική βελτίωση, αυτό φαίνεται και από την Εθνική ομάδα. Έχει γίνει μεθοδική δουλειά, προπονητές που ασχολούνται και το δείχνουν και τα αποτελέσματα. Το να παίζεις στο Α’ επίπεδο στις κατηγορίες είναι μεγάλη υπόθεση. Αυτό που κάναμε και εμείς στην Αιδηψό, βοηθάει γενικώς να αλλάξουν πολλοί τρόπο σκέψης. Κάποτε μόνο τα αγόρια έκαναν προετοιμασία, τώρα όλοι ξέρουν πως αντίστοιχο δικαίωμα έχουν και τα κορίτσια, κάνει καλό σε όλη τη διαδικασία αυτή η εξέλιξη”.
”Το πλάνο δουλειάς μας είναι πάνω στα πρότυπα της Ομοσπονδίας, θέλουμε να βάλουμε τα παιδιά στη διαδικασία να μάθουν πως πρέπει να παίζουν, χωρίς να είναι αυτοσκοπός το αποτέλεσμα”
ΕΡ: Εσύ ως προπονητής και στο αναπτυξιακό της ΕΣΚΑΣΕ, βλέπεις να αντανακλά και στη δική μας Ένωση αυτή η εξέλιξη;
Α.Κ.: ”Είμαστε μαζί με τον Παναγιώτη Μιχαήλ στο αναπτυξιακό σε μια Ένωση με ένα βασικό μειονέκτημα, ότι είναι πολύ απλωμένη γεωγραφικά, έχουμε δηλαδή Καρπενήσι και Κύμη, τεράστιες αποστάσεις. Κάναμε ένα νέο ξεκίνημα, τα παιδιά ανταποκρίθηκαν, υπήρχε θέληση και όταν έχουμε αυτή την προϋπόθεση βρίσκεται και ο τρόπος για να ξεπεραστούν τα εμπόδια. Τα παιδιά που επιλέξαμε με το συνάδελφο το αγάπησαν και εφόσον όλοι μας το στηρίξουμε αυτό το εγχείρημα μπορεί να πάει πολύ καλύτερα. Το πλάνο δουλειάς μας είναι πάνω στα πρότυπα της Ομοσπονδίας, θέλουμε να βάλουμε τα παιδιά στη διαδικασία να μάθουν πως πρέπει να παίζουν, χωρίς να είναι αυτοσκοπός το αποτέλεσμα. Δουλεύουμε για να τα προετοιμάσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα και μακάρι, έστω και ένα από αυτά να μπορέσει να μας εκπροσωπήσει σε Εθνικό επίπεδο, θα είναι πραγματική ευλογία. Μπορεί να γίνει, πίστεψέ με, είμαι ενθουσιασμένος με αυτό που βλέπω, υπάρχουν τεράστια περιθώρια βελτίωσης. Εκεί βέβαια, αν φτάσεις, πρέπει να είσαι έτοιμος να φτιάξεις ένα παζλ, να μην είσαι μόνο καλός παίκτης αμυντικά ή επιθετικά, αλλά και πόσο εύκολα και γρήγορα μπορείς να αντιληφθείς το πλάνο”.
”Η δική μου άποψη, είναι ότι τα παιδιά πρέπει να τα μαθαίνουμε να παίζουν πάντα δυνατά, ποτέ αντιαθλητικά, να τους μάθουμε τέλεια τα βασικά του αθλήματος και μετά να περάσουμε σε οποιουδήποτε είδους συνεργασίες”
ΕΡ: Εσύ ζώντας από μέσα το αναπτυξιακό της Ένωσης, είσαι ευχαριστημένος από αυτό που συναντάς; Και δεν μιλάω μόνο για το επίπεδο των παικτών, αλλά γενικά της οργάνωσης, των σωματείων, του τρόπου παιχνιδιού, των προπονητών κλπ…
Α.Κ.: ”Ο τρόπος παιχνιδιού εξαρτάται από την αντίληψη του καθενός που έχει τη δική του άποψη, θεωρία, για το πως θα προπονήσει την ομάδα του και το μπάσκετ που θα παίξει. Αν είχαμε όλοι την ίδια άποψη, θα παίζαμε το ίδιο μπάσκετ και όλα τα ματς θα έρχονταν ισοπαλία. Η δική μου άποψη, είναι ότι τα παιδιά πρέπει να τα μαθαίνουμε να παίζουν πάντα δυνατά, ποτέ αντιαθλητικά, να τους μάθουμε τέλεια τα βασικά του αθλήματος και μετά να περάσουμε σε οποιουδήποτε είδους συνεργασίες. Για μένα σε αυτές τις ηλικίες, προτεραιότητες είναι να τους βελτιώσουμε την αθλητικότητα, να μην στοχεύουμε στο αποτέλεσμα, να μην επιδιώκουμε τη νίκη με σκορ στους 40 πόντους σαν να είμαστε η…Λιμόζ, αλλά να αφήσουμε τα παιδιά να σουτάρουνε, να μην πιανόμαστε όλοι μαζί αγκαλιά μέσα στη ρακέτα αλλά να απλωθούμε και να παίξουμε μπάσκετ, να κάνουμε τα δικά μας παιδιά καλύτερους παίκτες. Στο αναπτυξιακό στην Ισπανία για παράδειγμα, αναγκάζουν το 5αρι τους να βγει και να σουτάρει, να μπορεί να μαρκάρει σε ανοιχτό γήπεδο, το κάνουν για να είναι ανταγωνιστικοί και έτοιμοι, αν κάποιοι απ’ αυτούς καταφέρουν να αλλάξουν επίπεδο. Αν κρατάμε πίσω τα παιδιά, τα μαθαίνουμε να έχουν δικαιολογίες. Δεν είναι στρατηγική να μαθαίνουμε τα παιδιά να αφήνουν ελεύθερα τα αντίπαλο σουτ επειδή τώρα δεν τα βάζουν. Όταν μεγαλώσουν όμως θα τα βάζουν, αλλά τότε θα είναι αργά για να δουλέψουμε την αντίληψη μας”.
” Ένα παιδί που τρέχει και κουράζεται φεύγει γεμάτο από το γήπεδο, ένα παιδί που φεύγει από το γήπεδο ενώ έχει παίξει μισό λεπτό, που δεν έχει τρέξει δεν θα το ευχαριστηθεί ποτέ”
ΕΡ: Που τοποθετείς το αποτέλεσμα σε ένα αγώνα μικρών ηλικιών, σε μια κλίμακα 1-10;
Α.Κ.: ”Δεν μου αρέσει να χάνω ποτέ. Αλλά παράλληλα μου αρέσει και επιλέγω τον τρόπο που θα το κάνω. Δεν θα ευχαριστηθώ τη νίκη σε ένα ματς που θα έχω ”κλέψει”, θα ευχαριστηθώ τη νίκη σε ένα ματς που θα έχω προσπαθήσει με το δικό μου τρόπο, να το διασκεδάσω και να το ευχαριστηθώ. Ο καλύτερος τρόπος για να διασκεδάσει ένα παιδί, είναι να τρέξει. Ένα παιδί που τρέχει και κουράζεται φεύγει γεμάτο από το γήπεδο, ένα παιδί που φεύγει από το γήπεδο ενώ έχει παίξει μισό λεπτό, που δεν έχει τρέξει δεν θα το ευχαριστηθεί ποτέ. Η κλίμακα λοιπόν για μένα, ξεκινάει από τον τρόπο αν το 1 είναι το καλύτερο και καταλήγει στο 10 αν εκεί τοποθετήσουμε το αποτέλεσμα”.
”Για μένα η πρόκληση είναι, να δω αν τα κορίτσια του Σύλλα αυτό που πέτυχαν τους έχει δώσει τροφή για να δουλέψουν περισσότερο, αν έχουν παραμείνει ταπεινές και πόσο πεινασμένες συνεχίζουν να είναι”
ΕΡ: Πέρυσι είπες πως το ένστικτο σε οδήγησε στην Αιδηψό, φέτος μετά από μια σούπερ χρονιά προφανώς θα είχες προτάσεις από το top επίπεδο. Τι ήταν εκείνο που σε κράτησε για δεύτερη χρονιά στην Αιδηψό;
Α.Κ.: ”Πρώτος λόγος είναι η οικογένεια μου, πρέπει να είμαστε ευτυχισμένοι για να πατήσω στα πόδια μου και να κάνω το επόμενο βήμα. Η γυναίκα μου είναι ο ήρωας μου, που με αντέχει, αρκεί να σκεφτείς τη διαδρομή που κάνω κάθε μέρα. Τη δεδομένη στιγμή ήταν δύσκολες οι συγκυρίες για να μπορέσω να κάνω το επόμενο βήμα σε μια ομάδα του κέντρου. Το δεύτερο κομμάτι, ήταν η νέα πρόκληση της επόμενης χρονιάς στην Αιδηψό. Να σου πω την αλήθεια, δεν περίμενα τις αλλαγές, μπορεί βέβαια να είναι και για καλό, θα το δείξει ο χρόνος. Για μένα η πρόκληση είναι, να δω αν τα κορίτσια του Σύλλα αυτό που πέτυχαν τους έχει δώσει τροφή για να δουλέψουν περισσότερο, αν έχουν παραμείνει ταπεινές και πόσο πεινασμένες συνεχίζουν να είναι. Τώρα λοιπόν, πρέπει να χτίσουμε μια νέα ομάδα Νεανίδων που έχει μπροστά της 2 χρόνια δουλειάς και γιατί όχι, να φτάσει πάλι σε μια τελική φάση. Να ξέρεις, πως αυτή τη στιγμή τα κορίτσια είναι στο 25-30% απ’ αυτό που μπορούν να δώσουν, μακάρι να το έχουν καταλάβει και να συνεχίσουν να δουλεύουν γιατί έχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης”.
ΕΡ: Η συνεργασία με τον Κάδμο πως προέκυψε;
Α.Κ.: ‘‘Είπες πριν πως είχα πολλές προτάσεις, έτσι ήταν και αυτό αποτέλεσε για μένα μεγάλη τιμή και χαρά, που αρκετές ομάδες από τις κορυφαίες της Ένωσής μας ήρθαν σε επαφή μαζί μου, άσχετα αν υπήρχαν ή όχι οι προϋποθέσεις για να προχωρήσουμε ένα βήμα παρακάτω. Τα πάντα στις συνεργασίες είναι το σωστό τάϊμιγκ, οπότε όταν εγώ ζύγισα πράγματα και καταστάσεις σε σχέση με τι είναι καλύτερο για την οικογένεια μου, θεώρησα πως η προοπτική της Θήβας σαν απόσταση από την πόλη που ζω (Λιβαδειά) με βόλευε για να έχω κάποιες μέρες έξτρα δουλειάς. Οι άνθρωποι του Κάδμου με προσέγγισαν πολύ σωστά και προέκυψε αυτή η συνεργασία”.
ΕΡ: Οι προσωπικοί σου στόχοι ποιοι είναι, βρίσκεσαι σε μια διαρκή άνοδο προπονητικά τα τελευταία χρόνια, μέλος του προπονητικού τιμ της Εθνικής, προπονητής στο αναπτυξιακό, στον 3ο στην Ελλάδα Σύλλα, εσύ είπες πως συνηθίζεις τους μεγάλους στόχους, εδώ τι γίνεται;
Α.Κ.: ”Ο στόχος μου είναι να γίνω κάποια στιγμή προπονητής! Με τα βιώματα παίρνω διαρκώς πράγματα, αλλά το μπάσκετ και η εξέλιξη απαιτούν το σωστό τάϊμιγκ. Εμένα με εξιτάρουν πολύ οι μικρές ηλικίες γιατί εγώ απαιτώ προπονήσεις, έτσι έμαθα ως αθλητής από τους προπονητές μου. Μακάρι να γίνω κάποια στιγμή ένας καλός προπονητής, να μπορέσω να ονειρευτώ και να συνεχίσω να δουλεύω. Θέλω να πω με την ευκαιρία, ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους με πίστεψαν αλλά και σε όσους δεν με πίστεψαν…”.
ΕΡ: Η προσπάθεια που γίνεται στο Αναπτυξιακό σε εξιτάρει περισσότερο ή το ίδιο με το συλλογικό επίπεδο;
Α.Κ.: ”Όλοι οι συνάδελφοι που ξέρουν, θα συμφωνήσουν, ότι το κομμάτι του αναπτυξιακού είναι πιο δύσκολο από το συλλογικό που μπορείς να στηριχτείς σε έμπειρα παιδιά. Έχουμε την τύχη να έχουμε πολλά έμπειρα παιδιά στην Ένωσή μας και τους έχουμε ανάγκη, ιδίως όταν συνδυάζουν το καλός παίκτης με καλό χαρακτήρα, τότε οι μικροί που είναι δίπλα τους κερδίζουν πολλά περισσότερα, τους κάνουν πρότυπα. Προσωπικά μου αρέσει να δουλεύω με μικρά παιδιά είτε σε συλλόγους είτε στο αναπτυξιακό. Δεν μου αρέσει και δεν μπορώ να δουλέψω με παιδιά που μπορούν να κάνουν 1-2 προπονήσεις και τον αγώνα του Σαββάτου, οπότε επειδή αυτές οι προϋποθέσεις μπορούν να υπάρξουν πιο εύκολα στις μικρές ηλικίες, ναι το διαλέγω. Θέλω τους παίκτες, που είναι οι πρωταγωνιστές στο μπάσκετ, όλοι οι υπόλοιποι είμαστε κομπάρσοι, να είναι κάθε μέρα στο γήπεδο για να μπορέσω να πορευτώ σε ένα άλλο επίπεδο”.
ΕΡ: Αναλαμβάνοντας το αναπτυξιακό μαζί με τον Μιχαήλ, υπήρξε ανταπόκριση στις προτάσεις από την Ένωση;
Α.Κ.: ”Το εγχείρημα για 2 φορές το μήνα προπόνηση είναι ο πρώτος στόχος που επιτεύχθηκε, μακάρι να μεγάλωνε ο αριθμός ακόμα περισσότερο. Αν το συγκρίνουμε με άλλες Ενώσεις, μόνο σε ΕΣΚΑ, ΕΣΚΑΝΑ και Κρήτη θα βρείτε 2 προπονήσεις το μήνα σε κλιμάκια, οπότε θεωρώ πως είμαστε αρκετά καλά. Είναι μια δουλειά που βγαίνει σε συνεργασία με τον συνάδελφο Παναγιώτη Μιχαήλ και μαζί με τους Χαρατσή και Αλεξίου από την Ένωση αποτελέσαμε μια τετράδα που συνεργάστηκε αρκετά καλά και έκανε ένα βήμα προς τα εμπρός. Το θέμα είναι να χτίσουμε πάνω σε αυτό και να δούμε μεγάλη εξέλιξη των αθλητών της Ένωσής μας τα επόμενα χρόνια”.
”Ακόμα και ένας ”κακός” προπονητής μπάσκετ αλλά πολύ καλός παιδαγωγός-γυμναστής έως κλόουν-γελωτοποιός, είναι ότι καλύτερο μπορούμε να δώσουμε σε ένα παιδί”
ΕΡ: Εάν ήσουν παράγοντας, τον καλύτερο προπονητή της ομάδας σου, σε ποιο τμήμα θα τον έβαζες;
Α.Κ.: ”Πλέον βλέπουμε τα παιδιά να ξεκινάνε σε πολύ μικρή ηλικία τον αθλητισμό, ακόμα και 5 ετών. Στο μπάσκετ για παράδειγμα, σε τέτοιες ηλικίες αυτό λέγεται παιχνίδι, που απλά φοράμε ρούχα μπάσκετ. Ξεκάθαρα σου λέω, πως τον καλύτερο μου προπονητή θα τον έβαζα στις μικρές ηλικίες και ειδικά στους πρωτοεμφανιζόμενους. Εκεί, ακόμα και ένας ”κακός” προπονητής μπάσκετ αλλά πολύ καλός παιδαγωγός-γυμναστής έως κλόουν-γελωτοποιός, είναι ότι καλύτερο μπορούμε να δώσουμε σε ένα παιδί. Στην πορεία, μέσα από τη διαδικασία της ομάδας, θα γνωρίσει και τον κάπως καλύτερο προπονητή στο τακτικό κομμάτι. Εγώ στην Αιδηψό για παράδειγμα το κάνω. Με ρώτησαν, αν θα κάνω και ένα μικρό τμήμα με κάτι κοριτσάκια πρωτοεμφανιζόμενα, σε πληροφορώ λοιπόν ότι μπορεί να είναι πολύ κουραστικό, αν ρωτήσεις τους 9/10 θα σου πουν πως θα σε ”τρελάνουν” αλλά για μένα αποτελεί αυτό το τμήμα την πιο ευχάριστη ώρα όταν προπονώ στο μπάσκετ. Περνάω τέλεια μαζί τους! Πρέπει λοιπόν, η προσοχή μας να είναι στις ρίζες, πως πιάνουν στο χώμα, τι λίπασμα ρίχνουμε, για να δούμε τι φρούτα θα βγάλουμε”.
Συνέντευξη: Παναγιώτης Νικολάου
