Είναι στιγμές που δεν μπορείς να αρθρώσεις λέξη, που δεν μπορείς να γράψεις, που οι λέξεις χάνουν το νόημα από το ίδιο το γεγονός.
Η χθεσινή μέρα θα ξεκινούσε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Η ΕΣΚΑΣΕ είχε ορίσει 14 παιχνίδια, άλλα 4 υπήρχαν για τις Εθνικές κατηγορίες αλλά και ο τελικός κυπέλλου Ελλάδας το απόγευμα.
Από νωρίς είχε ξεκινήσει ο προγραμματισμός στο site, τα πρώτα τηλέφωνα είχαν γίνει, λίγες οι εκκρεμότητες μεταξύ των οποίων και ένα τηλέφωνο στον Μωραΐτη για να σχολιάσει το απόγευμα τον τελικό, που δεν έγινε ποτέ. Μια καθαρά μπασκετική μέρα, που όμως εξελίχθηκε σε μέρα πένθους και απέραντης θλίψης.
Ένα τηλεφώνημα στον Ανέστη Μάτο για να ρωτήσω για το πένθος που έβαλαν στο σήμα της ομάδας τους στο facebook, έφερε την απάντηση που προκάλεσε σοκ.
Όπως πριν από 2 χρόνια, πάλι Κυριακή, όταν σε ένα άλλο τηλεφώνημα στον Ηλία Μπουρμά, μάθαμε τότε για το θάνατο του Ραφαήλ.
Τι να πει κανείς, τα λόγια χάνουν την αξία τους σε τέτοια γεγονότα. Ο Δημήτρης θα λείψει από το τοπικό μπάσκετ, για το ταλέντο αλλά πάνω απ΄ όλα για το ήθος του. Θυμάμαι σαν τώρα, όταν ο Ανέστης Μάτος μου είπε για τη μεταγραφή του Δημήτρη Σοροπάνη από την Προοδευτική Λάρυμνας. ”Φίλε, είναι καλός παίκτης και πολύ καλό παιδί, θα μας βοηθήσει σε όλα τα επίπεδα”. Και έτσι έγινε. Αλλά για λίγο, για πολύ λίγο…
Ο Δημήτρης είχε αγάπη για το μπάσκετ αλλά και για τις μηχανές. Η πρωϊνή Κυριακάτικη βόλτα αποδείχθηκε μοιραία, βυθίζοντας στο πένθος την οικογένεια του και όλο το μπασκετικό στερέωμα της Περιφέρειας και όχι μόνο.
Ο Δημήτρης θα λείψει απ’ όλους. Το μπάσκετ, που έρχεται σε δεύτερη μοίρα σε τέτοιες καταστάσεις, μετράει απουσίες που γίνονται δυσβάστακτες.
Καλό ταξίδι Δημήτρη, είμαστε σίγουροι πως θα βρεις εκεί πάνω και τον Ραφαήλ και θα στήσετε τα καλύτερα pick and roll…
