Δεν είμαι καλός σε αυτά, να γράφω για θανάτους, πόσο μάλλον νέων ανθρώπων με τους οποίους συνδεόμαστε όλα αυτά τα χρόνια στα γήπεδα του μπάσκετ.
Προτιμώ, όταν βρίσκομαι μπροστά στον υπολογιστή να γράφω για τους αγώνες των ομάδων, για τα τοπικά και Εθνικά πρωταθλήματα, τις μεγάλες μάχες που έγιναν ή για αυτές που ακολουθούν.
Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά…Απολύτως καμία και το συνειδητοποιείς σε τέτοιες δύσκολες στιγμές…
Το τηλέφωνο χτύπησε χθες νωρίς-νωρίς το πρωί της Κυριακής. Κάτι τέτοια τηλέφωνα είναι που σε προβληματίζουν πριν ακόμα απαντήσεις…
Ο Ηλίας Μπουρμάς πηγαίνοντας για την Προσκυνηματική διαδρομή της Περιφέρειας στον Αγ. Ιωάννη στο Προκόπι, πέρασε από το μοιραίο σημείο, σταμάτησε, ρώτησε και του είπαν για ένα νεαρό ονόματι Σκεμπέ που έχασε τη ζωή του…
‘‘Δεν το ψάχνεις, αν και δεν νομίζω”, μου λέει… Περισσότερο μάλλον, δεν θα ήθελε να το πιστέψει, όπως και όλοι μας ότι θα μπορούσε να ήταν ο Ραφαήλ…
Επόμενη κίνηση, να πάρω τηλέφωνο τον Γιάννη Γεωργουσόπουλο. Την πρώτη φορά δεν απάντησε, την δεύτερη το σήκωσε, δεν μίλησε, έκλαιγε…Τραγωδία…
Μοιάζει ασύλληπτο, μοιάζει με εφιάλτη, είναι αδύνατον να το συνειδητοποιήσεις και να το πιστέψεις, μοιάζει με κακόγουστη φάρσα, αλλά δυστυχώς δεν είναι…
Η είδηση του θανάτου του, πάγωσε τους πάντες…Το μπασκετικό ρολόι σταμάτησε να χτυπά. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ακόμα το τεράστιο μέγεθος της απώλειας. Σιγή παντού και σεβασμός…Η ΕΟΚ έστειλε συλλυπητήριο μήνυμα, το ίδιο οι τοπικοί φορείς του μπάσκετ, οι σύλλογοι, παίκτες και προπονητές. Η ΕΣΚΑΣΕ ανέβαλε την προγραμματισμένη Γενική Συνέλευση, κατεβασμένα κεφάλια παντού, απέραντη σιγή και θλίψη…
Ότι και να πεις για αυτό το παιδί θα είναι λίγο. Αδαμάντινος χαρακτήρας, με ήθος και αξιοπρέπεια, που είχε μόνο φίλους στη ζωή του. Και ταλεντάρα στο μπάσκετ, αλλά αυτό ήταν το λιγότερο. Σπάνια άκουγες τη φωνή του να υψώνεται…Φέτος το έκανε δύο φορές και τις δύο απέναντι στην Ιτέα. Στο Βασιλικό, όταν με τρίποντο έδωσε τη νίκη στην ομάδα του και πανηγύρισε με όλο τον κόσμο και εκτός έδρας όταν πήγε να προστατεύσει τον πατέρα του στην εξέδρα. Τον πατέρα του τον Κώστα, τον φανατικότερο φίλαθλο του Ραφαήλ μαζί με τη μητέρα του, τη Χαρά…Σε πόσα ταξίδια δίπλα στον Ραφαήλ, πόσες κουβέντες κάναμε με τον Κώστα, πάντα για τον Ραφαήλ…Η ζωή τους όλη…
Ο Ραφαήλ γεννήθηκε το 1997 και από μικρός διάλεξε το μπάσκετ. Πρώρα στην Ακαδημία Περιστερίου, μετά στη Χαλκίδα, αρχικά στις ακαδημίες της ΑΓΕΧ, μετά στα Μεσσάπια όταν ακολούθησε για μια χρονιά τους Τσαούση και Βάθη για να γυρίσει στη Χαλκίδα και στην Παναγίτσα που ήταν η ομάδα στην οποία αγωνίστηκε για 6 χρόνια. Μαζί της, κέρδισε ένα πρωτάθλημα εφήβων, ενώ έπαιξε βασικό ρόλο τόσο στην ομάδα της Γ’ Εθνικής όσο και σε εκείνη της Α’ ΕΣΚΑΣΕ, πάντα πρωταγωνιστής σε ότι έκανε.
Έπαιξε ακόμα στη Δάφνη Δαφνίου στην Αθήνα, την πρώτη του χρονιά ως φοιτητής με την οποία πήρε και την άνοδο για τη Γ’ Εθνική, στον Κάδμο επίσης στη Γ’ Εθνική, εκ νέου στην Παναγίτσα στη Γ’ Εθνική ενώ στο πρωτάθλημα που δεν ολοκληρώθηκε φέτος αγωνίστηκε στην Α’ ΕΣΚΑΣΕ με τη φανέλα του ΓΑΣ Βασιλικού.
Σε ηλικία 23 ετών όπως βλέπετε, είχε προλάβει ήδη να παίξει 3 χρονιές ως πρωταγωνιστής σε ομάδες Γ’ Εθνικής και να πάρει ένα πρωτάθλημα Α’ ΕΣΚΑ και ένα εφήβων.
Το μέλλον του έμοιαζε λαμπρό. Όλοι ήθελαν να είχαν παίκτη τον Ραφαήλ, όχι μόνο λόγω του ταλέντου του, αλλά κυρίως, εξαιτίας του χαρακτήρα του. Όπως φαίνονταν, ήταν κοντά σε συμφωνία με τον Άρη Θήβας, στη Γ’ Εθνική, είχε όρεξη και αγάπη για το άθλημα, θα το υπηρετούσε για πολλά ακόμα χρόνια και εμείς θα γράφαμε κάθε χρόνο για τα κατορθώματα του Σκεμπέ…
Δεν πρόλαβε, μας άφησε πολύ νωρίς…Έφυγε για το μεγάλο ταξίδι, για να παίξει βασικός και αναντικατάστατος στην ομάδα του Παραδείσου…
Παναγιώτης Νικολάου
